Сағындым жусан исін жайлаудағы,

Жанымды кешегі түн-ай баурады.

Қара ошақ басында қара кемпір,

Түсіме енді: «Құлыным» -деп айланғаны.

Мен жалғызбын, ол  дағы түндегі ай,

Қауыштырар бізді ылғи түнде құдай.

Ех,  ауылым,сенен безіп қаланы аңсап,

Қадіріңді білмеген күндерім-ай!

Ақ  жаулықтым үйреткен маған әдеп,

Сақтап жүр-ау, құрт- майын балама деп .

Қиын санап жүргенде ауыл ісін,

Тиын санап қалдық-ау, қалаға кеп.

Қасиетін даламның ұғындым кей,

Жүріппіз-ау, қадірін бұрын білмей.

Құтты күнде құдай-ау ,құрт атысып,

Құрта түстік астың да құнын білмей.

Білінетін бірден-ақ бітіміңнен,

Жан едік ауыл жайын жіті білген .

Жүрміз қазір қаланың газын жұтып,

Ауылдың қашып келіп түтінінен.

Тіл қатпастан жайыңды білген ымсыз,

Кетем десем...

Ауылым  күлген үнсіз.

Сар далада сандалған салттығымды ,

Тар қалаға тоғыттым күрмеуінсіз.

Қала тек әдемі екен сүгіретте,

Арттық-ау, бұл шаһарға ғұмыр өкпе.

Ауылым саған барып арыздасам,

Тірлікті шер толтырған жұмыр етке.