I

Хім...
Тілектер, аппақ кебінмен,
Іштегі топыраққа көмілген,
Жүрек те шаршаған шығар...
Жалтақтаған көңілден.

Қолда барын жоғалтқан,
Өз жанына шапқызып.
Уақыт та екі түрлі,
Он екі сағаттан...
Кемпірқосақтай жоқ сызық,
Бояуы жеті гүлді.
Өмірде жоқтай көп қызық,
Жан жоқтай жаныңды ұғатын,
Секілді...

Ашылып, жабылған есіктің,
Сықыры секілді,
Жан шығар, қоштаспай шығатын,
Таусылса нәсіп күн...

Керек жүкті жүктеген жандай,
Табыт – ақылға көнбейді.
Өмірде... күтпеген жағдай,
Сондықтан болар... қоштасқың келмейді.

II

Мынау енді... 
Жүрек бірақ сезеді,
Кейбір ойға ақылың да сенеді.
Ойға батам сол жайлы,
Себебі... 
Бұл өмірде кездейсоқтық болмайды.

Қараның іші ақ болса,
Ақтың іші қара еді...
Барлығын да жұп-жұбымен жұптаған.
Мен несіне ақталам!
Ұқсастық бар...
Ұқсастығы жоқ маған.

Дәмі тәтті ең алғашқы сүйгеннің,
Мұңның дәмін татып көр... 
Міне сенің барлығыңа үйрендім,
Жоқтығыңды, сезінуге уақыт бер.