Түн. Шықтың келуі

Шартарап теңіз шамалы,
Зер шашақ тегіс жан-жағы.
Қанаты түннің талады,
Басады шықтың салмағы.

Қисыны келген қиыннан,
Бір тәтті және бір ащы.
Қылығы көркем, қиылған,
Тұманға аппақ ұласты?!

Қайралып өткір ептілік,
Суырған қанжар қынынан.
Айналып жүрсе көп күдік...
Құрметі артық, сыйынан.

Шық тұнып жерге тамады,
Моншақтай мөлдір ірі боп.
Қол былғап кетіп барады,
Қарайтын түнге бірі жоқ.

Кеудесі бырт-бырт сөгіліп,
Сәулесі сылқым себіліп.
Көңіл ғой тұрған төгіліп,
Өмір ғой тұрған егіліп!

***

Жай түскендей төбеңнен,
Сезімім отыр өкініп,
Қайтып көрмей жүрем мен!
Көнере жаздап, көгерген,
Көңілдің көзі көпірік.
Біздерді бөліп жіберген,
Өмірдің өзі – өтірік.
Сүйем деп айтқан бір жын ба,
Дос едік жүрген жұптасып?!
Сен кетіп қалдың тұрдың да,
Мен сасып қалдым шоқ басып.

***

Деді де, қала бер... себебі,
Аллаға болған да керегі...
Кетті ол қоштаспай, иелеп бір төбені.
Қолымда шиырған тым ащы «Беламор,»
Тұқылы қалғанша шегемін.
Өмір де...
Ол мені шегеді, тұқылым қалғанша,
Ал менен не керек, ала бер,
Тек, білгім келеді,
Жамандар басқан қара жер,
Жақсыны неге көмеді?!.