Биікте тұру ұнаған...
Төменнен көп қорқынышы.
Әрбір жұлдыз... бір адам...
Аққан кезі - тоқтаған дем, тынысы.

Біз білмейтін сұрақ толы,
Жұлдыздар да шер жүктеген...
Ұнатамыз бірақ оны,
Биіктікті ерлік көрген.

Сен аман бол, жоғары бол, 
Сен жұлдызым - Алһам хат.
Дәм таусылса, ағамын сол,
Хақтан алған марапат.

Қысқа құйрық, бірі ұзын,
Ағады... аспан төсінен.
Сен аман бол, жұлдызым,
Менің ғажап көшірмем!..

Мүктегі жазу

Кіріп алғасын кетер ме,
Құла таңдағы дүр арман?!
Маңғазданасың бекерге,
Пәниге бұл-жалған.

Күркіреп кеше келгенің,
Ұстатпай кеткен бір аттай.
Бір күншілік-күлгенің, 
Найзағай!
Қайырылып артқа қаратпай,
(Бір шөкім бұлыт уыстай,)
Қайзамай!
Шаба салған қылыштай.

Өзі - елес,
Күлкісі дара.
Бақытты болып өту емес,
Бақыт - күту ғана.

Бақыт сұрап жалғыздан, бақытын тосып әр күннің,
Тәнің мен жаның болдырып...
Пенделік жолға барғызған, бақытына жалтақтап әркімнің,
Бәрін қосқанда сол қызық.

Ұйқасын іздеп көктемнің,
Бұл күнге жеттік бақсыз да!..
Еске алса ертең өткен күн,
Бармыз ба, бәлкім, жоқпыз ба?!.

Пәнидің болса да бекері,
Жүресің жеткенше шамаң.
Содан... 
Соң олар мүк басқан қабірге кідіріп өтеді,
Жатыр деп, осында “бақытты” Адам!