Гүлнәр Салықбай. Ешкім бізді іздемесін жаны ашып...

Сені күту – балға бұрыш қосқандай,

Күлім қағып, күндіз Айды тосқандай...

Сені күту – жалынға мұз салғандай,

Қамшыменен осқандай.

Сені күту – бұлттың соқыр көзіндей,

Қуанғандай ештеңені сезінбей.

Сені күту – жоққа қолды созғандай,

Торғай қонған гүлдің сынған кезіндей.

Сені күту суды құмға шашқандай,

Құбыжыққа есігіңді ашқандай.

Сені күту қарағандай айнаға,

Сосын тұра қашқандай.

Сені күту мұздан шырақ жаққандай,

Жалтыраған тұздан алқа таққандай.

Сені күту – жылап тұрып оңаша,

Күннің дәмін татқандай.

Сені күту – бір ғажайып өмірдей,

Көк аспанда тұратұғын төгілмей.

Сені күту – көлеңкемен соғысу,

Ешқашан да жеңілмей.

Сені күту – адасқандай ішіңде,

Не болмаса нан көргендей түсіңде.

Сені күту – аппақ тасқа айналу Күліп,

әлде жылап тұрған пішінде.

Сені күту – күтулердің қызығы,

Тілектің де ең әдемі, түзігі.

Күтем сені қара көзім талдырып,

Дүниенің біткенінше қызылы!

Күтем сені. Көзім өткір, сөзім шын.

Мұндай бақтан қалай адам безінсін.

Күтем сені, жан тағынан тайғанша.

Өйткені, сен – өзімсің!

***

Қап-қара түн көзі қызыл, тісі аппақ...

Жарығыңды шайнап жатыр ұсақтап.

Ұйқыға кет, тыныштыққа оранып,

Айдан түскен аш сәулені құшақтап...

Жерді ұмытып жапырағын жамылған,

Шерді ұмытып жастан алқа тағынған.

Ұйықтап кет дүниеден алыстап,

Желді ұмытып бағытынан жаңылған.

Сенде қалған – тегін қиял, тек тілек,

Содан кейін жауыр болған ет-жүрек.

Ұйқыға кет үмітіңді жастанып,

Терезеңді қара жаңбыр тепкілеп...

***

Салқын күзде салқын ойлар балалап,

Арман қашып бара жатыр ағалап.

Жылытатын сөз іздеймін сөреден,

Алыстағы үмітімді сағалап.

Бір күлімдей күлкің болса, лақтыршы,

Есігімнен бір қуаныш ап кірші!

Суықторғай секілденіп, бүрсиген

Жаман біреу болсам дағы жақтыршы...

Аяп мені, үзбей-ақ қой түк тамшы,

Қуандырып, арқамдағы жүкті алшы,

Тек әйтеуір мына салқын әлемнен

Құтқааршыы!

***

Қашайықшы барлық қиын сұрақтан,

қишы маған ұйқыңды.

Қарашы, анау балағынан кірі аққан

қала қандай сүйкімді!

Қашайықшы, айдалаға, адасып,

Ашайықшы басқа әлемнің есігін.

Ешкім бізді іздемесін жаны ашып,

Ешкім бізден сұрамасын кешірім...

Өтіп жатқан күніміздің көбі өлең –

Жылыстайық ақырын.

Ешкім бізге қарап тұрып төбеден,

Лақтырмасын ақылын.

Ешбір адам аямасын біздерді –

Сенгендері сатты деп.

Өшірейік бар азапты іздерді,

Басқаларға бақ тілеп.

Қашайықшы, құдай үшін, ерінбе.

Жүріп тұр ма көлігің?

Әлде мені құтқаруға сенің де

Шаппай тұр ма көңілің?!

***

Сіңіріп жерден жылу, көктен көрік,

Табылмай көңіліме жеткен көлік.

Кеудеме қараторғай ұя салса,

Жем беріп, асырадың көктем болып.

Сөздері сөз ғана емес,

Саз сияқты.

өзіңсіз жердің беті таз сияқты.

Жайқалттың, жасандырдың, жарылқадың

Жалғанға жақсы қонақ – жаз сияқты.

Жапырақ қашқан қала түз сияқты,

Естегім – ертең қатар мұз сияқты.

Қайырымсыз қара жел боп сабаладың

Қарғалар ғана қалған күз сияқты.

Жақсы кез жаныңды арбар түс сияқты,

Жылыны жаны сүйер құс сияқты.

Болмасын аяғы жоқ іс сияқты –

Қатырсаң, қатыра ғой қыс сияқты...

***

Тоңды жаным – жапырақ,

Ағаш-тәнім аңырып тұр, ақымақ.

Күннің көзі ұйқылы – Анда-санда

ашылғанмен бақылап...

Өмір деген – үңгірлерге үңілу,

Содан кейін түңілу!

Тоңып тұрып, жылындым,

Күліп тұрып, бүліндім.

Ұрынбасқа ұрындым.

Жапырағым – жанымды қорғалап,

Қара түннің көзінен сорғалап

Келе жатқан бір өлең...