Хенрик Элиасс Зегнер. Переводы

Хенрик Элиасс Зегнер (1995 г.р.) поэт из Риги, Латвия. Его первый сборник стихотворений вышел в 2013 году и назывался Elementi («Элементы»). Его поэзия переведена и опубликована на русском и литовском языках. В настоящее время он работает над второй книгой стихов.

//

так просто не быть, так заманчиво

просто разорвать стены, разлитая краска

бежать через поле и кричать

просто никуда не идти и оставаться дома

где годами тишина веет в углах

и глаза стали простым извинением

как же иначе это выразить

я не знаю, время на исходе

пока чернила не засохли

еще одна чашка и идем

//

есть дуэт у стрелы и натянутого лука

звуковая дорожка в огрубевшей руке

воздух движется, струны и кларнеты

тьма музыки это веранды смерти, но

свет музыки – солнечные террасы крыш

слушаю – прерывается мысль как машина,

на шоссе намотавшаяся на одинокий ясень

пусть оркестр играет, пусть импровизирует

хоть бы и вылетели стекла, мы будем танцевать

пока утро не настигнет нас,

главное

стать тем,

кто не сдается.

//

мы хотим ничего не делать

идти спать и вставать с утра

и опять ничего не делать

и тогда мне хочется смотреть

как свет освещает углы у потолка

и чувствовать, что глаза ничего не видят

между глазами и потолком

так много места

на которое оседает пыль

и изображение становится мутным

это больше не красиво,

это больше не интересно

и тогда снова рассвет

освещает углы у потолка.

//

снаружи шум от рабочих, светло

обычный летний день

сплю в оцепенении на диване, лицом к стене

мне снятся идиотские сны,

обнимаю друзей, которые гуляют по

границам, пьют бальзам, видят солнце

странных животных, бородатых путешественников

в туман укутанные горы

я жажду видеть мир, дверь

моей комнаты - непреодолимая ограда

на рассвете открываются шрамы,

которые покрывает стакан полный пыли

через окно вижу статую – она вечно

приглашает на танец, я хочу ответить,

но боюсь преступить через порог комнаты, жмурюсь,

чтобы

не видеть лица,

которое смотрит на меня и смеется.

//

где спрятан ключик – ищу. и вроде знаю – нет его.

ищу в лесу, в дупле дерева, в долине у горы, у реки.

ищу в городе, за заснувшими на мягких диванах.

прощупываю за кроватью, проверяю все карманы пальто,

пролистываю все книги, перерываю все ящики.

отодвигаю облачную занавеску, приподнимаю туманное одеяло.

смотрю в холодильнике, где когда-то конь нашел потерявшиеся очки –

ничего, иду дальше, пока, наконец, не вижу –

плывет неслучившийся корабль с ключом – воткнутым в конец мачты.

//

идя по дождливой улице внезапно поднялся в воздух.

ветер соскреб грязь. тонким инструментами

перерезал нитки, которыми были зашиты раны,

синяя краска размахивает занавеской у двери балкона,

ни один запах не на своем месте,

из глубокого угла вырывается ветер и ударяет по незаживающей пробоине во лбу.

//

о смерти чувств сигнализирует плоть,

тело становится помехой.

запахи кажутся отвратительными, формы – уродливыми.

боль может снять серебряная музыка,

успокоить - запах горького кофе, перрон

поезда в осеннем ветре –

это даже не привычка, в которую можно нырнуть,

это те вещи без названия,

тихие помощники, маленькие чудеса.

спрячься здесь, никто об этом не узнает.

//

болмау соншалықты оңай, қабырғаны жырту

оңайлығы қызықтырады, төгілген бояу

түз арқылы жүгіріп бақыру

ешқайда бармай, жылдар бойы бұрыштарында

үнсіздік ескен жəне көзің қарапайым кешірімге

айналған үйде қалу оңай

басқаша оны қалай айтарымды

білмеймін, уақытым таусылуда

сиям кеуіп құрғағанша

тағы бір шынаяқтан соң шығамыз

//

керілген садақ пен жебенің дуэті бар

қатайған қолдағы дыбыс жолағы

ауа қозғалыста, ішектер болсын, кларнет болсын

музыка зұлматы бұл өлім дəліздері

музыка жарығы болса — күнгей шатыр террасалары

тыңдасам – ойым жалғыз тұрған шағанға оралған

тас жолдағы машинадай үзілді

оркестр ойнасын, суырып салсын

терезе сынып ұшып түссін тіпті,

таң бастырмалап қуып жеткенше билейміз

ең бастысы

берілмейтін біреуге

айналу

//

біз əрекеттенбеуді қалаймыз

ұйықтауға қайтып, азанда тұрып

қайта əрекеттенбеу

сонда мен жарықтың үй төбесінің бұрыштарын

сəулелеп жатқанын көргім келеді

жəне көзімнің ештеңе көрмейтінін сезінгім келеді

көзбен төбенің арасында

соншалықты көп орын бар

оған тозаң басылып

бейне лайлана түседі

бұл бұдан былай əсем емес

бұл бұдан былай қызық емес

сонда таң рауаны қайтадан

төбе бұрыштарына жарық түсіреді

//

тыста жұмысшылар шуы, жарық

жаздың кəдімгі күні

диванда мелшиып қатқан ұйқыдамын, жүзім қабырғада

нақұрыстық түстер келіп жатыр,

шекараларда серуендеп, бальзам ішіп,

күнді, ғажап аңдарды, сақалды сапаршыларды,

тұманға оранған тауларды көріп жатқан

достарымды құшақтап жатырмын

əлем көруді аңсаймын, бөлмемнің есігі –

еңсерілмес тосқауыл

таң атысымен тыртықтар

шаң басқан стақан шынысының артынан көрінеді

терезеден статуя көрінеді – ол əрқашан

биге шақырады, жауап бергім келеді,

алайда, бөлмемнің табалдырығын аттауға жасқанам,

маған көз салып күлімсіреп тұрған жүзді

көрмеу үшін

сығырайттым көзімді

//

кілт қайда жасырылған – іздеудемін. жоқ екені – белгілі сияқты.

орманда, ағаштың қуысында, тау жанындағы алқапта, өзеннің қасында іздедім.

қалада, жұмсақ дивандарда ұйықтап қалғандардың артынан іздедім.

төсегімнің артын қараймын, пəлтемнің бүкіл қалтасын тексеремін,

барлық кітаптарды парақтап шығамын, бүкіл тартпаларды ақтарамын.

бұлт пердесін жылжытамын, тұман көрпесін көтеріңкіреймін.

ат жоғалтып алған көзілдірігін бір кезде тапқан тоңазытқышта қараймын,

ештеңе жоқ, ары бара жатып, ақыры көрдім –

діңгегінің ұшына кілт қадалып тұрған бейболған кеме қалқып барады

//

жаңбырлы көше бойымен келе жатып, кенеттен əуеге көтерілдім.

жел балшықты қырып өтті. жара тіккен жіпті

нəзік құралдармен қиып жібердім,

балкон есігінің пердесін көк бояу желбірете түсті,

ешбір иіс орынында емес,

терең бұрыштан жел сытылып шығып бетімдегі жазылмайтын ойықтан салып кетті.

//

сезім өлімін тəн білдірді,

денем кедергіге айналды.

иістер — жеркеніш, нысандар кейіпсіз көрінді.

күміс əуен ауруымды жеңілдете,

ащы кофе иісі, перрон,

күз желіндегі пойыздар — жұбата алады —

бұл ішіне сүңгіп кетердей əдет емес тіпті,

бұл сонау атауы жоқ нəрселер,

тыныш көмекшілер, шағын ғажап заттар.

осында тығылып қал, ешкімге айтпаймын.

Перевод на русский Елена Глазова

Перевод на казахский Ануар Дуйсенбинов