Yaklaşık otuz yıl gibi pek de uzun olmayan bir süre önce, henüz bir acemi olarak ateş ve demirin çılgın dansının yaşandığı döküm fırınının başındayken veya haddehanenin sağır edici gürültüsü altında çalışırken; başımı alıp uçsuz bucaksız bozkırın temiz ve canlandırıcı havasına çıkmak, yeniden o arı havayı içime çekmek ve akşamın inmekte olduğu ovanın insanın içine işleyen sessizliğini hissetmek isteği sarardı içimi. Beni, fokur fokur kaynayan bin derece sıcaklıktaki ergimiş maden denizinden birkaç metre uzakta tutanın, sadece her karmaşık metalürjik sürece özgü, öngörülemez teknik bir kaza ve dikkatsiz bir hareket olduğunu düşündüğüm zaman hissettiğim, her acemiye özgü, korku ve endişe duygusunu özellikle hatırlıyorum.