Күзгі этют

Тағы да күз келді, айнала

сарғайған,

Күрең жел сипайды, жәй ғана

маңдайдан.

Түрленген жапырақ сыбдыры құлаққа,

Салады бір әуен дыбысын

шалғайдан.

Кеудеге ұялап сағыныш

толады,

Оралмас шақтардай мүк басқан

жол әні.

Үзілген жапырақ үзілген үміттей,

Терегін қимаған, жерге кеп

қонады.

Жапырақ жылайды соңғы рет

шық тұрып,

Өткінші ғұмырдың болмысын

ұқтырып.

Бір тамшы сіңірген бойына қуатын,

Ол, бәлкім, оралған ақырғы

шықты үміт.

Тағы да күз келді, ағаштар

шешінген,

Тазарған жандардай өткенін

кешірген.

Құстардың тізбегін қарасұр бұлт жұтып,

Шарасыз қимасың шыққандай

есіңнен.

Көкшалғын көктемнен, жаздан да

түс кетті,

Сырғыған бұл өмір секілді

құс лекті.

Сары күз, қоңыр күз, қара күз қас қағым –

Адамның боялған ғұмыры

іспетті!

                               * * *

          Қараша қарашаның қанатында

Жауып тұр қарашада

тамаша қар,

Дегендей ақ мамықпен

жараса қал.

Бауырын қара бұлтқа шайып алып,

Тағы да қайтты, әне,

қарашалар.

Барады мұздап, бәлкім,

жан самалы,

Қоштасқан жүрегінен

қан тамады.

Сезбейміз қиқулаған құс үндері –

Ұқтырып бара жатыр

қаншаманы.

Қар үсті жаңбыр баяу

тамшылады,

Ақ қардың бауырына

шаншылады.

Мөлдіреп түскен, мүмкін, түйір тамшы –

Қараша көз жасының тамшылары...

Көрінбей кетті ұшып

қараша қаз,

Біз қалдық қармен ойнап

балаша мәз.

Оралар қараша қаз қанатында –

Оралмас кетті тағы

тамаша жаз!

Пенделер сыймай жатса

жерінде кең,

Қоңыр қаз туған жерден безінбеген.

Құс мұңын қайдан сезсін пенде-тірлік,

Өз мұңын, өз қадірін

сезінбеген!

Қараша.

Қараша жұрт.

Қарашалар,

Ақты да қара жүрек қара санар.

Жүрегін туған жермен соқтырғандар –

Оралған қарашадай бақ ашалар.

              * * *

Күзгі бейне

Бұлқынғандай күрең сәт

күзгі демі,

Күздің сырын жұтылар

күз біледі.

Қара талға жабысқан ақ ұлпа да,

Мендік аппақ сезімдей

үздігеді.

Әр бұтағы қарағай

сырғаланған,

Нұрлы сәуле шашқандай

сыр ғаламнан.

Қос жанарым секілді тура менің,

Кірпігіме шық тұрған

шырғалаңнан.

Қара терек ақ ұлпа

жамылыпты,

Құшағына ақ мамық

малыныпты.

Боз қыраудан бойына жылу алған,

Менен гөрі теректің

бағы мықты.

Жан сезімін табиғат

күз ұқтырып,

Үнсіз ғана тұрғаны

қызықтырып.

Менің, бәлкім, осындай табиғатым,

Көрсетпейтін шыдамды

бұзық қылық.

Аппақ, аппақ…айнала

аппақ бәрі,

Ыстық сезім қуаты

қатқақтағы.

Күзбен бірге күрсініп жүретұғын,

Мендік жүрек бейнесі

тақпақтағы.

             * * *

Қарашада көк өскін

Қарашаның қалтырап

қатқағында,

Тұнжырайды батқандай

бақ та мұңға.

Жалтырайды әр жерде айна мұздар,

Өрнектелген түрліше бақ қағында.

Қара суық қапсырып

мұз қаптаған,

Шытынайды қара жер

сыз жақпаған.

Қара ағаштар жамылып қалың ұйқы,

Қалың тоңмен тамырын мұздатпаған.

Қалыңдаған қасы да

қара күздің,

Қарқылдайды тек қана

ала құзғын.

Көк мұз асты көк өскін бой көтерген,

Жасыл тіптен бейнесі балаң іздің.

Тоңын жарған оятып

күзін керең,

Көк өскіндер – өскіндер

үзілмеген.

Жадыраған жаз ғұмыр жатырқаса,

Тоң тағдырдың жетілер ізінде өрен.

Қалың мұзын жамылып қарашаның,

Сұрамай-ақ шуағын

арашаның.

Көк өскіндер өседі тамыр тіктеп,

Қара астында қатайтып бала шағын...!

                    * * *

Жаңбыр

Құбылған күннен құралған

адамға бағыт,

Сырғыған күнін жылжытқан

қадамға тағып.

Балалық кетті ғайып боп жауынмен соқыр,

Атқұлақ суын табанға жағып.

Ессіздік күндер ес алған

есермен жеткен,

Ауруы жастық құсалық

кеселмен өткен.

Ғашықтық дәурен қызығы шайылып мүлдем,

Кетеді қатты нөсерден төккен.

Адамдық тағдыр пәниге

жолданған тұстан,

Қас қағым сәттен кезеңдер

қолдан бір ұшқан.

Бойыңа сіңер тірліктің бозала күйі,

Сілбірлі ырғақ боз жауын құшқан.

Күндер де тозар ылғалдан

күн нәрі үркіп,

Шырмалар ғұмыр тылсымның

жұмбағы іркіп.

Еңсесі еңкіш тартады жылжыған күннің,

Себезді жаңбыр былғары бүркіп.

Құрсақтан еніп, өнеміз

тән құрай белде,

Жалғанның жолын кешеміз,

жан шыдай кемге.

Өткенде ғұмыр өшеміз, топырақ жұтып,

Жаңбырдан тамған тамшыдай жерге.

ТАЛАП ТАЙМАСҰЛЫ