Соноу кеңес өкіметі кезінде совхоз деген болған-ды. Сол совхоздар өз ауылдарына бір-бірінен айнымайтын үйлер салатын. Көкөзек деген ауылдың бірнеше көшесі сондай үйлермен тізілді.

Әлсебек деген зоотехник жайлау үстіндегі отарларды аралап, есеп-қисабын алып ауылға оралады. Ол кезде ұрттамаған адам «халық жауы» саналатын. Елге жеткенде әрі-сәрі боп қалады. Әкелген көлігі үйінің тұсынан тастап кетеді. Күн жарықта бірінен-бірін әрең ажырататын үйлерді қараңғыда кім танысын. Қашада, қақпада бәрі бірдей. Тауықтың жұмыртқасы не, бұл үйлер не! Әлсекең тәлтіректеп жүріп есікті тапты. Әбүйір болғанда күршегі салынбапты. Шамы да жанып тұр. Ескі ғадетпен өз бөлмесіне кіріп, «өз үйім, өлең төсегім» деп құлай кетпек болып еді. Төсектің орны ауысып кетіпті. «Е-е, бәйбіше тәртіп жасаған ғой!» деп мейірлене мырс етті. Келіншегі пыс- пыс етіп қалың ұйқыда. Шешініп бұл да көрпе астына сүңгіді.

-         Қойшы, мазамды алмашы! Аузың арақ сасып тұр ғой?! – деп әйелі

бұның сағынышты қимылдарынан оянып кетті.   

-         Жаным, қатты сағындым!

-         Саған дауа жоқ екен?! Сағат сайын сағынасың ба!?

Осы кезде салдырлап есік ашылды. Жөткірініп бір еркек кірді. Күбір-күбір сөзді естіп, есік көзінде аңтарылып тұрып қалды. Сосын: - Ей, бұ қайсысың, менің қатынымның қойнында жатқан?! – деп айғай салды. - «Асстапыралла! Әйел затына дауа жоқ, дүзге шығып келгенше!!!... »

Ары қарай айтпаса да болар еді. Бұлардың қайғысына дүйім ауыл қыран-топан болды. Әлсебекті әйелі қуып, анау әйелінен жеріп, бала-шағаларының да әбден әбігері кетті. Әйтеуір, кейін түсінісіп, қатар тұрған үйлері сияқты өздері де жіктері ажырамас тату көршіге айналды. Аракідік: «Бәленшеге тартқан!» деп балаларын тұқыртып қойғандары болмаса.