А.  Вознесенский

Мен  -  алыстау әйеліңмін,

Әйелің бар – туғаның.

Керекпін мен кезіңде мұң,

Кінәлап сені, қумадым.

 Ұлың бар сенің – барың, бағың,

Құшып та мені, қиналдың.

Сағатқа тіреліп  болмысың – жадың,

Қарайлай бердің – қимадың..

Бара берші, Құдай үшін,

Құшағына туғанның.

 Жат та әрі  туған кісің,

Жайма жазды – қиналдым.

Өзімді мен  жегідей деп,

Пойызға билет ап тұрдым.

Суретіңе сінемін кеп,

Өлуге  де шақ тұрмын!

                             ***

А.Вознесенскийден

Сабап жатыр әйелді. ... Сонау заманнан...

Өрімдей жастық сабалған.

той дабылы да қағылып,

салтанатты да әйел сабалған.

Жайлы тұрмыс... шыжғырып табада,

Шапалақ жеп те баға алған.

Сүйеді сабап, сүймейді – сабап,

Әйелдер үнемі сабалған.

Бірақ, жұлдызы өшпес, шырақ - от

Жап – жарық... қайсар құдірет.

Дін де жоқ, құбылыс – нышан жоқ...

Әйел бар - тек!

Айдындай жаны егесті.

Өзі – өзін жанары жоқтады.

Ол оның меншігі емес – ті,

Жұлдызы немесе соқпағы.

Төпелеп жұлдыздар аспанды,

Қап – қара шыны ... тамшылар,

Денесін әйелдің мұздатты,

Тамшылар... сабалап қамшыдай...

             ***