Ұларбек Дәлейұлы: Қаралы жыр

Бүгін тағы қаралы күн,
Қара күн,
Түн түнеріп, күн ашпады қабағын.
Жуа алмайды қасіреттің жаңбыры,
Қаралы үйдің қанға толы жанарын...

Қаратауда қазақ аман, көш аман,
Ел едік қой,
Ертеңге қам жасаған.
Арабия құмдарынан тас теріп,
Бізге келіп лақтырған кім тасадан?

Қаншама үйдің сөнді ошағы,
Сөнді өты,
Қанша арудың жас бұлады келбетін?..
Уа, мұсылман жұртында оталған,
Танкі даусы солқылдатып жер бетін.

Ғасыл дінім!
Ғасыр дертін емдеген,
Жанарыңнан бір алапат шер көрем...
ЖЕР, ДІН – сенің қасиетің үшін мен,
Жау жолына жатып алам көлденең!

Көк байрағым –
Көкжалдығым,
Санатым,
Бүгін тағы бір қайырды қанатын...
...Қаралы ту қаптайтындай қорқамын,
Қара түнге жақындаса сағатым!

Адам Ата ғалайссаламнан сый алған,
Жер бетінде жаны бөлек,
Күйі алуан.
Сонау ерлік ғасырынан жалғасқан,
Қазақ қаны төгілмесін, Я, Аллам!!!