Темірхан Медетбек: "ƏБІШ КЕКІЛБАЕВҚА"
Бөлісу:
Қара нардай қатепті
Алп, алп басқан, алп басқан,
Маңғыстаулың жеріндей
Маңдайы ашық марқасқам!
Қуат алған, күш алған
Қарындастан, қандастан.
Қолдасқанмен қолдасқан,
Арбасқанмен арбасқан.
Бұйра бұлт секілді
Бұйра шашың қар басқан
Бір өзі бір үй толтырып
Отыратын қасқайып
Жаралғандай жартастан!
Алп, алп басқан, алп басқан,
Маңдайы ашық марқасқам.
Əділдік үшін туыс пен
Жақының да жатсынған
Шамына тисе, болаттай
Шамырқанып шарт сынған!
Өңменінен өткізіп,
Жетесіне жеткізіп
Айтам десе, айта алған.
Жібектей сонсоң есіліп,
Бəрін де, бəрін кешіріп
Қайтам десе қайта алған
Елім десе, қақырап
Қабырғасы сөгілген.
Жерім десе, шырқырап
Жан- жүрегі езілген.
Артық та туған ағам- ай!
Сапырып сөздің теңізін
Іздеген ойдың маңызын
Өткеннің қиян түбінен
Арқалап жеткен аңызын.
Халықтың мұңлы зарынан
Жаралған қара қобызым.
Халықтың шерлі жанынан
Жаралған дана Абызым!
Сөйлеп берсең шешіліп
Айналасын шешенге.
Сөйлеп берсең көсіліп
Айналасын көсемге.
Сол бір кезде мен сені
Бұлт байлаған басына
Қаратауым десем бе,
Алатауым десем бе,
Жанартауым десем бе,
Дара тауым десем бе,
Дана тауым десем бе?!
Бөлісу: