Светқали НҰРЖАН. ӘБІШ АҒА ҚАЗАСЫНА

Көшті кенет… көктен Әбіш әлемі,
Күлдей сөнді, гүлдей солды жар өңі!
Күлпарша боп күйреп түсті көгімнен,
Мендік ғажап сұлу шаһар бар еді!

Сұлу шаһар – іргетасы лағылдан,
Әйнегіне Ай күлкісі жағылған!
Жүрекмүсін күмбез еді әр үйі,
Лүпіліне жұлдыздар кеп шағылған!

Көз суарғам түнді үңгіген шыраға,
Діл суарғам нұр мүлгіген тұмаға,
Ой суарғам сүңгіп мырғам-мұраға,
Ай суарғам таңғы ырауан-ыраға!
Сұлулыққа көз суару күнә ма?!
Мөлт тұмаға діл суару күнә ма?!
Даналыққа ой суару күнә ма?!
Таңғы ыраға Ай суару күнә ма?!
Күнә болса осылардың барлығы,
Маған да енді қоныс болмас бұл ара…
Құрғап қалды – шырын дәмді шыңырау,
Құлап қалды – мың жыл тұрған мұнара!..

Әбіш көшті! –
Аспан көшіп баратыр,
Бұлт теңдеген асқар көшіп баратыр!
Қырық мың жылдық тастар көшіп баратыр,
Қырық мың жолдық дастан көшіп баратыр!

Қаражұрттың әрі көшіп баратыр,
Жаңажұрттың сәні көшіп баратыр;
Қара бұлттың кәрі көшіп баратыр,
Саналы ұлттың Ары көшіп баратыр,
Сан алыптың соңы көшіп баратыр,
Даналықтың дәні көшіп баратыр –
Бәрі, бәрі – бәрі көшіп баратыр!

Жарығы оның мәңгі сөнбес шәр еді,
Өшірген кім?
Көшірген кім, ал оны?
Қайта көктеп шыға алар ма, япырмай,
Қарға түскен ДАНАЛЫҚТЫҢ дәнегі?..

Көз кезеген, сөз безеген, тас сыбап
Бұл қайғымды қабылдар ма мас, бірақ?..
Қаражүрек –
шаһарымды қиратқан,
көлгірсіме кірпігіңе жас шылап!

Хәкім кірер патша-жайға кірсем деп,
Ақын кірер Ақ сарайға кірсем деп,
Жүрген сорлы, көз жасыңа кім сенбек?!
Шаһарымның қирандысын күзетіп,
Маңдайдан – мұз, табаныңнан сыз өтіп,
Өлесің сен, өлез-неме, бүрсеңдеп!

Тасқа толы, насқа толы сақпаның,
Көзімде тұр – тасты қалай атқаның,
Сезімде тұр – насты қалай жаққаның!
Кешіп жүріп кісәпірлік батпағын,
Даналыққа құрған қара қақпаның!
Қара шобыр – жүзіп жүрген баққа мың,
Қара тобыр – сыртындағы қақпаның,
Шаһарымның құнын алам мен сенен,
Күтпеймін мен Мақшар-Таңы атқанын!
Менің ТАҢЫМ атып қалды, иләһи,
Кімнен көрдің Күнді қолмен жапқанын?!

«Тақ қоршаған – не ары жоқ, не беті»*,
Уа, үріп қал, жендеттіктің төбеті!
Уа, сүріп қал, көнбет-тұтқын дөрекі!!
Уа, жүріп қал, тұтанғанша көр оты!!!
Иншалла! –
Қара жүзің –
қай қиырға бұрсаң да
Күйіп кетер шағылысып Нұр-Шамға!
Хақ уәдесі! –
Сөйлемеймін мен екі:
Жалғандықтың күні сөніп,
АҚИҚАТ
ТАҢЫ АТАДЫ – жанды бөлеп құрсанға,
Сағат түнгі болған шақта – 12!!!

Ал әзірге… не салса да көндік біз,
Шаһар күйреп, шыра болып сөндік біз,
Мұз құрсаған тұма болып семдік біз,
Түн емшегін Ыра болып емдік біз!
Зұлмат ғасыр, болса тағы шер жұтқыз,
Сендік өртке жібімейді мендік мұз!
…Біз Әбіштің тәнін көрге көмбедік,
ДАНАЛЫҚТЫҢ ДӘНІН жерге көмдік біз!!!

«Улы сия, ащы тілді»** шектемен,
Топас-пұт пен қапас-«құтты» жек көрем!
Туар көктем!
Жуар көктен күн нұры,
Қанша ғасыр жібімеген ындыны
Тоңды тесіп шығып жатқан бақ көрем.
Жар салыңдар! –
Осы мендік арман-үн:
Қарсы алыңдар ДАНАЛЫҚТЫҢ ОРМАНЫН –
Жаңғыз дәннен –
ЖАЛҒЫЗ МӘННЕН КӨКТЕГЕН!!!

15.12.15 ж.