Олардың қаламнан басқа ештеңесі, бізден басқа ешкімі жоқ!.

"Ақынды ақын сүйемесе, болмайды,
Ақынды ақын күйелесе, ол - қайғы", депті Мұқағали. Белгілі ақын Ерлан Жүністің ұзаққа созылған ақын-жазушылар жайлы талқыға білдірген пікірі де осыған саяды. "Адамды адам түсінбеу бір ақырет" (тағы да Мұқағали), ал ақынды ақын, жазушыны жазушы түсінбесе ше?

Ерлан ЖҮНІС, ақын:

Сен мұңайма!..

Стивен Фрайдың "Гиппопотамында" кейіпкер: "Бүкіл Англияда, Ирландия, Шотландия, Уэльсте тұратын барлық ақын бір түнде жойылып кетсе де ешкім байқамас еді. Бəлкім, 14 күн өткеннен кейін кенеттен аңғарар" деуші еді.

Жалпы, ақын я жазушы адамдарға (қоғамға) керек пе? Оның мəселесі, өзі қажет пе? Өзгені алаңдата ма? Əлде, азап шегуші, күйзелуші, қорлық көруші, қайыршылық халдегі ханзада бейнесіндегі кейпі ұнамды ма? Мүмкін, катарсис əлеуметтік қажеттілік пен мəжбүрлік арқылы жүзеге асады деп саналатын болар?.. Жан азабы жыртық шекпеннен анық көрінер? Мүмкін, Муза жалдамалы пəтер мен жылаған баланың даусына үйірсек деп түсінілетін болар?.. Мүмкін, өз тағдырының быт-шыты шыққан адам ғана ұлт, адамзат тағдырына алаңдар?.. Мүмкін, өлі ақындар анағұрлым сүйкімді болар?..