Ел ат берген ардағым, есілім деп,

Еске алмаса, білмесе несі құрмет?

Ең алдымен атар ем ғадауатты,

Сіз отырған түрменің есімі деп.

Сол түрмеден шығандап ақын үні,

Ел көтерді қазақтың батыр ұлын.

Бостандық деп айтар ем еш жауапсыз,

Сізден туған жырлардың тақырыбын.

Ояу сана, ділмар ой, керең заман,

Өзі аңсаған сол таңды көре алмаған.

Шын ақынның шырылы шындық болды,

Бір сапардан мәңгілік оралмаған.

Күткеніңіз қауызды көктем еді,

Ұшты бірге өзіңмен көкке өлеңің.

Жұртты ояту екені айдан анық,

Сіздің ғазиз жүректің көксегені.

СОНЕТТЕР

Күліп тұрған көктем емес, сенсеңіз,

Менің жастық дәуренім ғой он сегіз.

Күліп келген көктем емес, ағасы,

Маған ғашық сол бір қыздың қарасы.

Жылап тұрған жаңбыр емес, тал емес,

Менің өткен шақтарым ғой бала елес.

Өлеңдеткен жүрегім ғой, мен емес,

Елеңдеткен жүрегің ғой, сен емес.

Қара түндер түн емес қой, қарашық,

Қабақ шытқан уақыт қой жаны ашып.

Қазақы әуен шырқайтұғын жыл құсы,

Бұл алматы сіздікі емес БІЗДІКІ.

ЖҮРЕКТЕГІ ӨЛЕҢ

Хан көшелерден, бұрылыстардан

Ақ армандарым қашады.

Менің ақ қалқам гүлін ұстаған,

Жүрегін күнге тосады.

Қолын береді ол ақ сағым нұрға,

Соңына соның ілесіп.

Дегендей бейне бастадым дуға,

Ұшып-ақ кетті пыр етіп.

Енді жұрт оны құс дейтін болды,

Жүрегім соған шыдарма?

Енді ешкім менің күтпейтін болды,

Күтпейтін болды ТҰРАНДА.

Әлгі бір хаттар келмейтін болды,

Келмейтін болды түндерде.

Даяшы қыздар сенбейтін болды,

БАРЛАРҒА оңаша кіргенде.

«Аға -оу» деп шыққан еркелік үнді,

Естимін қашан кім білсін?

Ғұмырды біздің ертегі қылды,

Сол ақ қалқа, бүлдіршін.