Аласалау болса дағы атағым...

Тау баласы

Елпең қағып, елеңдеген елік жыр,

Саумалыңнан қанып ішіп сенің дүр.

Тас қаланы талақ етіп осынау,

Түп тамырым, тауға кеткім келіп жүр.

Тауға кетем, таулар менің құт әнім,

Тұмасынан, қынасынан жұтамын.

Өн бойыма әтір қылып себемін,

Ақсүйрік* пен боз жусанның жұпарын.

Тауға барып, арыламын құсадан,

Заңғарынан, таңдарынан, күш алам.

Ой санамды босатамын тұтқыннан,

Ғаламшардың ғаламторы тұсаған.

Тағдырымның болмаса екен, сыйы мұң,

Жылқыдаймын көп аңсаған үйірін.

Аласалау болса-дағы атағым,

Таудан биік болсын шырқар биігім.

Тау баласы таусыз ғұмыр кешпейді,

Аңсап тұрар, беткейлер мен төскейді.

Даласынан, қаласына көшкенмен,

Санасынан таулар мәңгі өшпейді!

Ми қатпарын жаһандану жаулаған,

Мезі қылды, екі жүзді дау қоғам.

Жансарайы ұқсамайтын ешкімге,

Сырт келбеті Көксеркеден* аумаған,

Мен де бір күн... Өр тұлғалы «Тау» болам!...

Ақсүйрік* - тауда өсетін гүл.

Көксерке* - Кіндік қаным тамған жердегі тау атауы.

Манарбек Қыдырбай

05.11.2016

Күзге қарап...

Менің ішкі әлемімдей тұншығып,

Қарашада қалтырайды тіршілік.

Қара жердің ақ самайы терлейді,

Күннің күлгін сәулесінен қымсынып.

Менің жалаң сезімімдей сандырақ,

Ырғалады жапырақсыз тал-құрақ.

Тырналардың үзік жеткен үніндей,

Көкейімде құлазиды ән жылап.

Менің арам ойларымдай адасқан,

Қабақ түйіп, тұнжырайды көк аспан.

Қара қарға қарқылдайды тынымсыз,

Сыған кемпір секілденіп бал ашқан.

Менің күзгі көңілімдей сынық бір,

Солған гүлдер өп-өтірік күліп тұр.

Сол бір қыздың жанарындай жәудіреп,

Қарашықта қара өлеңім тұнып тұр...

Күзге қарап...

01.11.2016

Күтіңдер...

Өр кеудемде кісінесе құлын мұң,

От өлеңнің толғағы деп ұғындым.

Өмір атты өкпек желдің өтінде,

Жасын жырдың шуағына жылындым.

Ақ параққа жайып тастап жан күйін,

Еске аламын балғын күннің әлдиін.

Жаңа жазған жас өлеңге мас болып,

Ару түннің құшағында қалғиын.

Қылаң берсе қыр басынан үміт ән,

Күрсінуді, қырсығуды ұмытам.

Аппақ айдың сүт сәулесі секілді,

Атар әлі мені күткен Ұлы таң!

Күтіңдер!

31.10.2016

Жынды қылма күз мені...

Күрсінеді кірпік ілмей құла дүз,
Сағыныштың самалына бүркеніп.
Мөлдір шық боп жасаурайды бұла күз,
Көк жүзінде қара бура бұлт өріп...

Қалтырайды оңашада бір шыбық,
Бұтағына сары түсті мұң іліп.
Бүгін, міне, солып қалды қырсығып,
Кеше ғана қауыз жарған гүл үміт!

Бара жатыр батыс жаққа қаңғырып,
Тас төбемде тырналардың тізбегі.
Көп қарадым жанарымды талдырып,
Әлде олар құс кейіпті қызба еді?..
Көңіл кімді, көңіл нені іздеді?
Жынды қылма күз мені...

29.09.2016

***

Тағы да бір жанып бітті шырпы күн,

Түн мен бояп күннің қызыл кірпігін.

Мен отырмын иек сүйеп іңірге,

Жамай алмай көңілімнің жыртығын.

Өзгелерден тұру үшін биік тым,

Ақ қағазға аппақ өлең ұйыттым.

Сынық айдың сәулесіне шомылып,

Қара түннің қабағынан күй ұқтым.

Жетелейді биіктерге өр екпін,

Кешегіден бүгін сәл-пәл бөлекпін.

Мен әлемге болсамдағы керексіз...

Өлең маған, мен өлеңге керекпін!

27.10.2016

***

Арудың арындай ақ мамық.

Аппақ қар жауып ед алаңға.

Қалды, әне, аңдаусыз тапталып,

Қап-қара ниетті табанға.

Сол бір сәт жұта алмай өз демін...

Шер жұтып, сетінеп күйінді.

«Кешір» -деп күнәсін өзгенің,

Тек іштей тәңірге сиынды...

...Тағы да қалықтап құлады,

Алланың жолдаған хатындай.

Ғайыпқа асығып жылады,

Аспанын аңсаған ақындай...

Түнерген аспан да құсалы,

Жауған қар жалғаннан жерінді.

Ақ қарға кәрі түн құшағы,

О неге сұп-суық көрінді...

29.10.2016.

НЕГЕ...

Ең ауыр ойлардан,

Ең жеңіл тойлардан

Шаршадым!

Неге?

Ең арзан бақытты,

Ең қымбат уақытты

Аңсадым!

Ең тәтті тірлікті,

Ең ащы шындықты

Сағындым!

Неге?

Ең әлсіз әмірге,

Ең ұлы тәңірге

Бағындым!

Неге?

Ең таяз сезімге,

Ең терең көзіңе

Бас ұрдым!

Неге?

Ең кіші күмәнді,

Ең үлкен күнәмді

Жасырдым!

Неге?

Ең қапас түндерден,

Ең жарық күндерден

Торықтым!

Неге?

Ең соңғы сөзіңнен,

Ең алғаш өзімнен

Қорықтым!

НЕГЕ?

Өзіңді ізде

Жасыл жаз - марқұм,

Сары күз - алтын.

Теңдессіз тарту,

Әр минут, әр күн.

Көгілдір аспан,

Ақ бұлттар – дастан.

Қыс келе жатыр,

Адымдап басқан.

Қоңыр көз - ару,

Қара сөз - қару.

Қураған гүлдер,

Сезімге зәру.

Аппақ қар - көңіл,

Мамықтан жеңіл.

Қара жер үсті,

Қара дақ - өмір.

Өледі күз де,

Өлесіз сіз де.

Сол кезде серік,

Ақ кебін бізге.

Өзіңді өзің,

Өмірден ізде!

23.10.2016

Манарбек Қыдырбай