Күзгі іңір, қаздар

Кештеу қайтқан құстардың ескі мұңлы дауысы,

Үлкен үйдің түңлігін түре саулап,

қауышып,

Кеседегі ақ шай мен кермек іңгә

тыңдатып,

Сай-саланы самсатып, мұнарлатып,

жырлатып,

Бірі – бастап, бірі – артта қиқулатып түн қатып

Сырып өтіп барады сыңсуы көп

маусым.

Маңқан, шаңқан аспанның

маңдайында әжімі,

Көк мұнардың ұшында

жалаңаяқ жаз үні

Отын терген анамның оң жағында

мен, Есі?!

Қолындағы қоңыры, оның сұлу елесі.

Оңған етек секілді О, мейірімді

белесім.

Қоңыр балақ – уақыт, қойнауында аңқылым,

Екеу болып келер-ді ендігіде жалқы

ұлың!

Жалғыздықтың ғұмыры – жарты деген

еге шын;

Сырт жағымда шалқыған... сыңар

қаздың қаңқылы!

Хайдавын Чилаажав

Аударған Сұраған Рахметұлы