Құралай Омар. Жасырынбақ ойнап жүрміз

Жазмышымның қыртыстарын өзім ғана жазамын,
Содан кейін тіршіліктің ұмытамын азабын.
Дәл қазір мен су сияқты мөлдірмін,
Су сияқты тазамын.

Жүрегімді жұбата алмай, мұңмен ғана бөлеппін,
Әр таңымды, әр сәтімді бақытым да демеппін.
Дәл қазір мен
Ауа сынды жеп-жеңілмін,
Ауа сынды бұл әлемге керекпін.

***

Жүрекке нұр сыйлар сезімнің,
Жүріппін арқалап азабын.
Тағдырым қолымда өзімнің,
Барлығын қайтадан жазамын.

Арылу үшін деп күйден мұң,
Қып-қызыл гүл қоям үстелге.
Өмірді бояуды үйрендім
Өзіме ұнайтын түстерге.

***

Бір күдікпен алысып,
Бір үмітті үзбейміз.
Бірде көктем жанымыз, бірде солғын күздейміз.
Тұнжыраған сәттерде көктен сұрап медетті,
Жүректегі құдайды неге аспаннан іздейміз?

Құс - қиялмен қалықтап, жұлдыздарға жетемін,
Түс сияқты бұл жалған,
Елес сынды мекенім.
Тым алыстан...
Ғарыштан қол созардай бір күні,
Ұмытамын тәңірдің өз ішімде екенін.

Налимыз да тағдырға, артып кейде мың өкпе,
Адасамыз тұманда,
Тұншығамыз түнекте.
Біз қорқатын тозақ та,
Біз күтетін жұмақ та,
Рақымы мол құдай да
Жырақта емес, жүректе.

***

Жарығыңды, жылуыңды ұсын, Күн!

Тағдыр деген – үзігі екен түсімнің.

Мен өмірге келген жоқпын, расында

Өмір маған келгендігін түсіндім.

Көктем келер, жаз жетеді, күз өтіп,

Қар астында қалтыраймыз сыз өтіп.

Көз ұшында дөңгелейді дүние

Мен өмірді, өмір мені түзетіп.

***

Естімей гүл әуенін, құстар әнін,
Жүректі тіліп өтті ұстара - мұң.
Сен менің өмірім ең, өлеңім ең,
Мен саған таңда көрген түс қанамын.

Арманымды сөндіріп көк те міне,
Тоңдырған сен бе,
Әлде көктемім бе?
Жақсы еді ғой, бәрі де тәтті еді ғой,
Оянып кеткенің не?

***

Жасырынбақ ойнап жүрміз,
Жасырынып бірімізден-біріміз.
Бір әлемде сөздер суық,
Сезім - ызғар, гүлі - мұз.
Хат та жазбай, хабарласпай, өп-өтірік ұмытып,
Әр сәт сайын бақылаймыз...
Осы - ұмытқан түріміз.

Көңілімді қамшы осып, қанжар және сұғылып,
Әлім келмей әрі асуға, қайта-қайта жығылып
Жүргенімді көрсетпеймін,
Күліп түсіп суретке,
Кешке қарай жылап жатам жүрегіме тығылып.

Үнсіз қалсам, белгі беріп, дауыстасам - жортасың,
Қашасың да сұр әлемге, құшақтайсың сор тасын.
Жасырынбақ ойнап жүрміз,
Жалғасады қашанға?..
Жақындауға жүрексініп,
Жоғалтуға қорқасың.

***

Өзімнің жолымды қанша рет бөгедім?!
Өзіңді жазғырып, өзімді сөгемін.
Жүректен мөлдіреп үзілген сөздерді
Амалсыз
Төртбұрыш қағазға төгемін.

Алыста армандар, аспанда ақ үміт.
Қиялдың ақ күміс қанатын тағынып,
Ұшуға қорықтың,
Жердегі
Төртбұрыш заңдарға бағынып.

Естілмей құс үні, жаңбыр мен қар әні,
Төртбұрыш телефон жалғамай араны,
Жанымды мұздатып...
Төртбұрыш бөлмеде
Дүние дөңгелеп барады.

***

Бәрінен шаршап кеттім:
Жанымды мұздатқан көктемнен,
Жүректі сыздатқан өткеннен.

Ап-ауыр азапты шегуден,
Үн-түнсіз жасымды төгуден.

Мәні жоқ ғұмырды кезуден,
Қажет еместігімді сезуден.

Көліктер сабылған көшеден,
Айыптай беретін кешеден.

Үмітім тоналып қалғаннан,
Алдамшы бес күндік жалғаннан.

Шаршадым таусылмас мұңымнан
...Ештеңе шықпады бұнымнан...

***

Қуанта алмады-ау батса да кеш күлімдеп...
Өзіңе оралғым кеп, үніңді естігім кеп,
Көзімді жұмып алып, күрсінем үнсіз ғана,
“Бес күндік жалғанымның ең тәтті бес күні” деп.

Жұлдызға сыр ақтарып, айтумен айға да аңыз,
Бір күні екеуміз де өлеңге айналамыз.
Тәңірдің қолындағы тағдырға бағынышты
Дәрменсіз жандармыз ғой, қайтейік, жай ғана біз.