немесе

Таңжарық Жолдыұлына арнау

Көсіліп жатыр құла бел,

Алаштың арқа төсінде.

Мойныңды сонда бұра кел,

Көк түркілердің көшінде.

Алдыңнан шықса Ахаңның

Құлагер аты кезігіп.

Жиһангезіндей жаһанның

Жаңылма жолдан безініп.

Ақыл мен айбат кез болса,

Салтынан тайма ғұрпыңның.

Ертеңін қайтем, ез болса

Ұланы алаш жұртымның.

Далада жұртын қалдырмас,

Ырысын беріп ақ дөнен.

Шашасы тұмар шаң тұнбас,

Тұяғы тескен тасты ерен.

Асуға арман апарар,

Ерттелеп ал да, шаба кет.

Отауың басы құралар,

Үкілі ару ала кет.

Елінде қалай болсын бек,

Құранның сөзін білмеген.

Ордаңды оғлан толсын, - деп,

Алаштың жолын біл дер ем.

Ертеңің, елдік мұратың –

Ақ туым сенің қолыңда!

Қысылсаң жебеп тұратын,

Салауат айтам соңыңда.

Сұр бәтеңке

Тарса, темір қойған соң қадау қылып,

Тар кепенің ішінде қараңғылық.

Сықырлауық есіктің саңлауынан

Қараша жел соғады қадам қылып.

Міз бақпайтын қалпынан марғау қылық,

Қозғалғандай зіл-батпан жарау құлып.

Ақ шуаққа талпынды сұр бәтеңке

Қожайыны секілді Адамды ұғып.

Ақ шуаққа, ауаға талпынады,

Шаң кептелген мойыны шарқ ұрады.

Бір-біріне байланған қара баулар,

Қан жүргендей өзді-өзі тартынады.

Қожайыны басқа ойға қимай бөтен,

Сұғанақтап сүңгиді,

(Қимайды екен).

Бұған таныс сол табан, сол башпайлар

Қу, дүние-ай, ендігі сыймайды екен.

Бәрі өткінші, дәурені майлы жақпа,

Көкірегіңді асқақтат, асқақтатпа.

Резіңкелер қатары – монша оты боп,

Ал еркіндік алып ұш Аспан жаққа.

Лилияның үзілген сабағы